#3
Het onderzoek
Ik ga naar het ziekenhuis voor een CT onderzoek van het hart en de bloedvaten. Ik ben best nerveus, niet voor het onderzoek maar voor het wachten op de uitslagen. Ik vind dat spannend, dat geef ik toe. Sinds mijn puberteit heb ik de diagnose diabetes type 1 en ik weet dat de ziekte na verloop van tijd onherstelbare schade kan aanrichten, aan de organen, hart en bloedvaten. Vanwege hartkloppingen en vermoeidheid stelde de internist een onderzoek via de cardioloog voor.
De onzekerheid over mijn gezondheid borrelt naar boven en ik sta mezelf toe om dat te voelen. Ik laat de onzekerheid opkomen, trek me bewust terug om alleen te zijn en om te voelen. Ik voel angst voor verlies van mijn gezondheid en ik overdenk opnieuw de plotselinge dood van de vader van Sara. Ineens was hij er niet meer, zijn hart stopte. Ik schakel terug in mijn gedachten en koppel de gebeurtenis van 2004 aan het verleden. Spreek mezelf toe, dat was toen en nu is er een nieuwe situatie. Niet invullen zolang je niets weet. Ga genieten van alles wat je om je heen hebt. Je hebt de toekomst niet in de hand. Relativeer. Dat lukt en ik voel weer rust.
‘In de stilte zit de kracht, daar vind je jezelf.’
Wel merk dat ik veel moe ben en dat ik mijn lichaam soms ervaar als een lastig mee te slepen stuk bagage zoals een slak met zijn huisje langzaam rondkruipt. Is het de vermoeidheid zoals ‘gezonde’ mensen dat kunnen ervaren? Gewoon omdat je veel doet en je de lat voor jezelf hoog legt? Misschien, maar een check is altijd goed om zaken uit te sluiten, ik ben het eens met de internist. De uitslag van drie onderzoeken staat gepland op 9 december. Ik neem het zoals het is, dat kan uiteraard ook niet anders omdat uitslagen van echo’s en scans de feiten laten zien, maar ik ervaar een soort van rustige omgeving, een vredige cocon.
De rust om zaken te nemen zoals ze zijn is een van mijn vaardigheden geworden na twee jaar intensief zelfonderzoek en reflectie en dat is fijn. Het is een innerlijke rust en dat ervaar ik als een gevoel van geluk en stabiliteit. Relativeren, vertragen en terug naar de basis van vertrouwen hebben mij een rijk, dankbaar en gelukkig mens gemaakt. Het is geen recept op doktersadvies maar een gekozen weg van zelfonderzoek en reflectie, een pad waarbij je dapper mag zijn om te kunnen ontdekken wie je wezenlijk bent. Een goede gezondheid is uiteraard mijn wezenlijke wens, ik ga duimen en hopen want ik wil graag nog lang genieten van alles om mij heen.
Eind december vliegen mijn man Jaap en ik naar Japan voor twee weken vakantie. We gaan de Japanse cultuur ervaren en absorberen. Ik verwacht dat de Japanse cultuur en hun waarden een verrijking kunnen zijn voor ons als westerse mensen. Mensen zijn opgevoed met respect voor elkaar, ook op straat. Dat gaat vast een bijzondere ervaring zijn. In Japan zijn de drie waarden, harmonie, orde en zelfontwikkeling de belangrijkste maatstaven voor sociale interactie in de maatschappij. Deze reflecteren op het denken aan anderen, respect voor ouderen, je plaats kennen, altijd je best doen en nooit opgeven.
Vanavond is het zondag en ik zit met manlief voor de houtkachel. We genieten van het samenzijn want morgen vertrekt hij voor een aantal dagen naar Genève, voor zijn werk.