#1
De vrouwenlijn
Ik ben Ingrid Cecilia en heb mijn praktijk, Coach Verlies Noord, opgericht in de prachtige Friese elfstedenstad Sloten. In 1972 ben ik geboren in Friesland als eerste levende kind van mijn lieve ouders Jelle Jan en Dinie Jordina Maria. Ik nam de plek in als tweede kind want voor mijn geboorte kreeg mijn moeder tijdens hun huwelijksreis naar Duitsland, een miskraam. Mijn lieve moeder is liggend, op de achterbank van de auto, Sneek binnen gereden na een aantal wittebroodsdagen. Mijn vader zorgde voor haar, al sinds mijn moeders 16e levensjaar.
Ik ben vernoemd naar mijn zachtaardige oma Cecilia. Oma woonde in De Bilt omdat ze daar haar tweede man leerde kennen via een advertentie in de Sneeker Courant. Oma was haar tijd ver vooruit, kun je wel zeggen. Ze verliet de Friese kleibodem en nam twee van haar kinderen mee naar een ander, nieuw deel van Nederland. De hoop achterna.
Cecilia werd eerder, wonend in Sneek, in de steek gelaten door haar man, de vader van haar 4 kinderen. Opa had een andere vriendin en heeft na zijn vertrek niets meer van zich laten horen. Hij verliet zijn vrouw en kinderen en keerde nooit terug. Er was als afscheid een telefoontje, naar de buren, waar de kinderen een keer per week televisie keken. Zittend in een halve cirkel, klonk de stem door de telefoon: ‘Ik ga weg en kom niet meer terug.’
Cecilia was lief, zorgzaam en moe. Ze werd, voor zover dat mogelijk was, gesteund door haar kinderen, want haar hart was gebroken en de portemonnee was leeg. Mijn moeder ging als enige dochter schoonmaken bij de familie Brenninkmeijer, de oprichters van C&A. Ze poetste daar schoenen en verdiende geld. Haar twee andere broertjes waren nog jong.
Ik herinner me als kind de pretoogjes van oma die bijna dicht vielen door het gewicht van de plooien huid, rimpelend als een harmonica, rustend op haar oogleden. Haar ogen waren voor mij kleine lampjes, lichtjes die schitterden in de donkere tijden die ze had gekend. Ik zag hoop in haar ogen en voelde respect en liefde als ik als kind om haar heen was.
Systemisch gezien kan ik nu, als professional, veel uit dit verhaal en de vrouwenlijn vertalen. Cecilia kende verdriet, ze was verlaten, in de steek gelaten. Als vrouw en als moeder. Ze overleefde enkele cruciale momenten van pure wanhoop en bleef staan. Mijn moeder zag hoe haar moeder niet meer verder wilde met het leven en het verdriet. Vader was niet beschikbaar, en moeder was aan het overleven. Mijn moeder overleefde eveneens, maar dan onbewust, als kind. De oudste broer nam de vaderrol over, de oudste man in huis, omdat dit mechanisme vanzelfsprekend is in het familiesysteem zoals prachtig is beschreven in ‘De Fontein’ (Els van Steijn, 2016).
Je ouders zijn de ‘grote mensen’, in de ogen van een kind. Op hen kun je vertrouwen. Vanuit een diepe liefde voor de ouders past een kind zich onbewust aan op dat gebied waar hulp nodig is. De grote broer ontlast de moeder en voelt een grote verantwoordelijkheid voor ‘zijn’ gezin.
Mijn vader sprong, verliefd op mijn moeder, in het gat van de afwezigheid van mijn opa, die de vaderrol richting mijn moeder had laten varen. Mijn vader gaf onvoorwaardelijke liefde aan mijn moeder. En mijn moeder voelt zich veilig en geliefd door mijn vader. Tot op de dag van vandaag heb ik veel respect voor de liefdesband tussen mijn ouders.
Coach Verlies
Tijdens mijn opleiding aan de Academie voor Integrale Coaching en Therapie leerde ik steeds meer begrijpen van de dieperliggende systemen en pijnen in de vrouwenlijn van mijn familiesysteem, die ik onbewust meedroeg in mijn eigen jeugd en in mijn leven. Na verschillende methoden te hebben doorleefd werd ik een leerling die passie voelde voor de magische kracht van familieopstellingen en familiegeheimen. Uiteindelijk heb ik mijn emoties en patronen mogen doorvoelen en leeft de vrouwenlijn voort.
Het is een groot geschenk dat ik in de positie ben om familiesystemen die onbewust ontstaan zijn door lotsverbondenheid, meer bewust kan meegeven aan de volgende generatie. De innerlijke leegte die ik als kind voelde heeft een betekenis gekregen. Ik heb de juiste plek kunnen innemen als kind en nu als moeder van twee volwassen dochters. De cirkel is rond en ik kan dragen wat van mij is. Ik mag vertellen aan mijn kinderen wat ik heb ervaren en zij mogen daarmee doen wat ze denken nodig te hebben.
‘Je ouders geven jou wie ze zijn en wat ze kunnen geven.’ (E. van Steijn, 2016)
Ik draag mijn tweede naam, Cecilia met trots.
De teksten die ik hier aan de lezer toevertrouw, zijn een samensmelting van verhalen over verlies, familiesystemen en inzichten. Met mijn verhalen, die ik waarneem en in het verleden heb waargenomen door mijn eigen lens als ervaringsdeskundige, en als professional, wil ik anderen inspireren door deze verlies ervaringen te delen en om te reflecteren. Ik hoop op herkenning voor anderen die een verlieservaring doormaken of hebben doorgemaakt. Met de methoden die ik inzet als Coach Verlies draag ik inzichten aan die jou kunnen sterken tijdens een moeilijke periode in je leven.
Ingrid Cecilia
‘Relativeren is een groot goed.‘